بسیاری  از دانش آموزان به درس ادبیات علاقه  نشان  نمی دهند  و در برنامه ریزی  خود  جایی  برای  ادبیات در نظر نمی گیرند. بدین جهت  دبیر  را به اهداف مورد نظر نمی رسانند. بسیاری از اولیا  نیز با  فرزندان خود دراین  زمینه هم فکری  دارند .  در بسیاری از مواقع  مشاهده می کنیم  که  بی علاقه بودن  یادگیرندگان  به موضوعی خاص ،  ناشی از علاقه مند نبودن  والدین و مربیان آن هاست.  که  این امر علت های  مختلفی  دارد که  باید مورد بررسی قرار گیرد . شاید یکی از علت ها این باشد، که در مدارس به  این  درس اهمیت  داده نمی شود و تصور می کنند  چون  فارسی  زبان رایج  است، هر کس  بدون کم ترین  اطلاعات  می تواند  از عهده ی  تدریس  برآید.در صورتی  که  این،   تصور  نادرستی  است ، چون  زبان ،  مهم ترین  ابزار انسان  برای  تفکر ، سخن گفتن،گوش دادن،  خواندن  و نوشتن  است  به همین جهت  از درس های  دیگر  مهم تر و شایسته ی توجه  بیش تری است  که  اگر به  آن توجه  نشود  به  طور غیر مستقیم  به  کار دبیران  دروس  دیگر هم  لطمه  وارد می کند، بنا بر این شرط  اول برای موفقیت  در این  درس  و رسیدن  به اهداف  آموزش  زبان  و ادبیات فارسی  علاقه مندی دانش آموزان  به این  درس است  که این  علاقه  را باید  تقویت  کرد و اگر وجود  ندارد به  وجود آورد به طور خلاصه می توان اهراف برنامه را از بین بردن همه ی موانع و مشکلات موجود در مسیر دست یابی به اهداف آموزشی درس ادبیات  و تقویت همه ی عوامل تاثیر گذار دانست  .