چكيده
«آفريدنش … آواز خداوند است كه ما مي‌خوانيمش»
در اين روند آفرينش، سفر و گردشگري همواره الهام بخش بوده است. روح كندوكاوگر انسان در مسير جستجوي خويش از طبيعت و تجاربي كه از آن اندوخته بهره بسيار برده و شناختي كه از خوب ديدن در جهان بدست آورده راهگشاي او در پيچيدگيهاي زندگي بوده است. هر سفر به شرط توجه، انسان را به حقيقت هستي نزديك‌تر مي‌كند پس در چگونگي ايجاد رابطه بين انسان و طبيعت كه در نهايت به آفرينشي زيبا مي‌انجامد بايد ژرف انديشيد و استوار قدم برداشت.
معماري از زمينه‌هايي است كه در آن مي‌توان براي نحوه اين ارتباط به تعريفي مناسب دست پيدا كرد و با برنامه ريزي طبق مباني‌اي كه اين رشته از شناخت انسان و شناخت طبيعت ارائه مي‌دهد، تركيبي متعادل بدست آورد كه راه انسان را براي شناخت از طريق سفر، كوتاهتر مي‌كند و به او طبيعت و حقيقت آن را مي‌آموزد.
معماري در اين برنامه ريزي با گردشگري و برنامه‌هاي آن دررابطه‌اي مستقيم قرار مي‌گيرد. در حال حاضر به طوري كه از مجموع مطالعات و نظرات درباره وضع گردشگري در ايران برمي‌آيد، متأسفانه اين فعاليت عظيم جهاني، با نوعي ركود و وقفه در كشور روبروست كه براي حل آن نياز به اهداف و سياستهاي كلان، ايجاد نظام برنامه ريزي گردشگري در مقياس محلي و ملي و و بين المللي ايجاد هماهنگي در مديريت گردشگري مي‌باشد.
شامل۱۸۸صفحه